شیمی مواد غذایی
ثمر صحرائی؛ جعفر محمدزاده میلانی
چکیده
فیلم‌های پروتئینی به‌دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد و قابلیت‌های تطبیق‌پذیری خود، توجه زیادی در زمینه توسعه مواد بسته‌بندی پایدار جلب کرده‌اند. این فیلم‌ها به خاطر ممانعت از نفوذپذیری گازها، ویژگی‌های مکانیکی خاص و قابلیت‌های اتصال بین مولکولی، نسبت به سایر پلیمرهای زیستی بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. در سال‌های اخیر، محققان ...
بیشتر
فیلم‌های پروتئینی به‌دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد و قابلیت‌های تطبیق‌پذیری خود، توجه زیادی در زمینه توسعه مواد بسته‌بندی پایدار جلب کرده‌اند. این فیلم‌ها به خاطر ممانعت از نفوذپذیری گازها، ویژگی‌های مکانیکی خاص و قابلیت‌های اتصال بین مولکولی، نسبت به سایر پلیمرهای زیستی بیشتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. در سال‌های اخیر، محققان به بررسی روش‌های جدیدی برای بهبود خواص فیلم‌سازی، افزایش استحکام مکانیکی و کاهش نفوذپذیری به گازها در فیلم‌های پروتئینی پرداخته‌اند. منابع پروتئینی مختلفی مانند ژلاتین، پروتئین آب پنیر، پروتئین سویا، زئین ذرت، گلوتن گندم و کازئین برای ساخت این فیلم‌ها مورد بررسی قرار گرفته‌اند. تکنیک‌هایی مانند ترکیب افزودنی‌ها، استفاده از عوامل اتصال‌دهنده عرضی و به‌کارگیری نانومواد، برای بهبود خواص این فیلم‌ها در حال اکتشاف هستند. همچنین، فیلم‌های کامپوزیتی بر پایه پروتئین با ترکیب پروتئین‌ها با دیگر پلیمرهای زیستی یا مواد مصنوعی به‌منظور دستیابی به عملکرد بهبود یافته تولید شده‌اند. پیشرفت‌ها در فناوری‌های تولید مانند قالب‌ریزی فیلم، اکستروژن و الکتروریسی، کنترل دقیق ضخامت، مورفولوژی و ویژگی‌های ساختاری فیلم‌های پروتئینی را امکان‌پذیر کرده است. این فیلم‌ها نه تنها ویژگی‌های نفوذپذیری بسیار خوبی دارند، بلکه زیست تخریب‌پذیری و تجدیدپذیری نیز از دیگر مزایای آن‌هاست که با افزایش تقاضا برای تولید بسته‌بندی‌های سازگار با محیط‌زیست هم‌راستا است. بهبود و تهیه فیلم‌های پروتئینی دارای پتانسیل قابل توجهی برای متحول کردن صنعت بسته‌بندی و کمک به ساخت دنیایی سبزتر و محیط زیست‌دوستانه تر می‌باشد. این مقاله به بررسی تحقیقات و پیشرفت‌های کنونی در این حوزه می‌پردازد و منابع مختلف پروتئین، تکنیک‌های اصلاح فیلم، روش‌های تولید، چالش‌ها و چشم‌اندازهای آینده را مورد بررسی قرار می‌دهد.
مهندسی مواد غذایی
مهسا کمالی سروستانی؛ محبت محبی؛ مسعود تقی زاده
چکیده
در این پژوهش، تولید پودر آب‌کرفس با استفاده از روش خشک‌کردن کف‌پوشی موردمطالعه قرار گرفت. شرایط تولید کف بهینه آب‌کرفس از نظر غلظت صمغ زانتان (45/0-25/0 درصد) به‌عنوان پایدارکننده کف، مقدار کنسانتره پروتئین آب‌پنیر (6-2 درصد) به‌عنوان عامل کف‌زا و زمان هم‌زدن (10-2 دقیقه) جهت ایجاد کف با کمترین مقدار دانسیته و بیشترین پایداری با استفاده ...
بیشتر
در این پژوهش، تولید پودر آب‌کرفس با استفاده از روش خشک‌کردن کف‌پوشی موردمطالعه قرار گرفت. شرایط تولید کف بهینه آب‌کرفس از نظر غلظت صمغ زانتان (45/0-25/0 درصد) به‌عنوان پایدارکننده کف، مقدار کنسانتره پروتئین آب‌پنیر (6-2 درصد) به‌عنوان عامل کف‌زا و زمان هم‌زدن (10-2 دقیقه) جهت ایجاد کف با کمترین مقدار دانسیته و بیشترین پایداری با استفاده از روش سطح پاسخ تعیین شد. سپس کف بهینه تولیدی در سه دمای 40، 55 و 70 درجه سانتیگراد و ضخامت 3 میلیمتر خشک شد و پودرهای تولیدی از نظر رطوبت، فعالیت آبی، دانسیته توده، دانسیته ضربه، دانسیته ذره، تخلخل و میزان پیوستگی و جریانپذیری موردمطالعه قرار گرفتند. درنهایت مشخص شد که افزایش دمای خشک‌کردن از 40 به 70 درجه سانتیگراد، تأثیر معناداری (05/0>p) بر ویژگی‌های فیزیکوشیمیایی پودرها داشت و سبب کاهش میزان رطوبت، فعالیت آب، دانسیته توده، دانسیته ضربه، دانسیته ذره و نسبت هاسنر و شاخص کار شد ولی میزان تخلخل افزایش یافت.
محمد فرهادی چیتگر؛ مهدی وریدی؛ محمد جواد وریدی؛ احمد بالندری
چکیده
کسب اطلاعات در مورد گیاهان بومی به‌عنوان منابع غذایی عملگر (فراسودمند) رو به افزایش است. یکی از این گیاهان، گونه‌های وحشی زرشک (Berberis. spp.) می‌باشد که بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آن‌ها می‌تواند زمینه کاربردشان را در صنایع غذایی و دارویی فراهم کند. لذا در این پژوهش به‌منظور معرفی بیشتر این گیاه ارزشمند بومی، سه ژنوتیپ موجود در باغ ...
بیشتر
کسب اطلاعات در مورد گیاهان بومی به‌عنوان منابع غذایی عملگر (فراسودمند) رو به افزایش است. یکی از این گیاهان، گونه‌های وحشی زرشک (Berberis. spp.) می‌باشد که بررسی خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آن‌ها می‌تواند زمینه کاربردشان را در صنایع غذایی و دارویی فراهم کند. لذا در این پژوهش به‌منظور معرفی بیشتر این گیاه ارزشمند بومی، سه ژنوتیپ موجود در باغ کلکسیون زرشک پژوهشکده علوم و صنایع غذایی درسال 1390جمع‌آوری و برخی از خواص فیزیکی و شیمیایی آن‌ها موردبررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که بین خصوصیات فیزیکی بررسی‌شده فقط در طول میوه سه ژنوتیپ اختلاف آماری معنی‌داری در سطح 5 درصد وجود داشت. هر سه ژنوتیپ حاوی میزان بالای چربی، پروتئین، کربوهیدرات و خاکستر بودند. ژنوتیپ نوشین دارای بالاترین قند احیاکننده (222/0±03/8) و درنتیجه دارای مزه شیرین‌تری نسبت به دو ژنوتیپ دیگر بود. هر سه ژنوتیپ در مقایسه با سایر میوه‌ها رنگی نظیر شاتوتو زغال اخته حاوی مقادیر قابل‌توجهی آنتوسیانین (60/3927-17/950 میلی‌گرم/لیتر) و ترکیبات فنلی (35/12-75/9 گرم/لیتر) بودند که بیانگر خواص سلامت‌بخش این میوه‌های خودرو و بومی می‌باشد. به‌لحاظ مواد معدنی هر سه ژنوتیپ غنی از ریزمغذی‌های موردنیاز بدن انسان نظیر پتاسیم، کلسیم، منیزیم و روی بودند.
سید یوسف پورمیر؛ علیرضا صادقی ماهونک؛ جواد فتاحی مقدم؛ یحیی مقصودلو؛ محمد قربانی
چکیده
در این پژوهش صفات فیزیکی، ویژگی های کمی-کیفی و تغییر ترکیب‌های آنتی‌اکسیدانی پرتقال محلی سیاورز در مراحل برداشت، فرآیند و نگهداری بررسی شد. خصوصیات موردارزیابی شامل اندازه‌گیری طول، قطر، ضریب کرویت، چگالی، ضخامت پوست، درصد آبدهی، TSS، TA، اسید آسکوربیک، فنل کل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی بود. نتایج نشان داد، پرتقال محلی سیاورز در چهار ...
بیشتر
در این پژوهش صفات فیزیکی، ویژگی های کمی-کیفی و تغییر ترکیب‌های آنتی‌اکسیدانی پرتقال محلی سیاورز در مراحل برداشت، فرآیند و نگهداری بررسی شد. خصوصیات موردارزیابی شامل اندازه‌گیری طول، قطر، ضریب کرویت، چگالی، ضخامت پوست، درصد آبدهی، TSS، TA، اسید آسکوربیک، فنل کل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی بود. نتایج نشان داد، پرتقال محلی سیاورز در چهار اندازه با صفات فیزیکی مختلف وجود داشت. در اولین مرحله برداشت بیشترین مقدار چگالی (977/0 گرم بر سانتی‌متر مکعب) در پرتقال‌های کوچک به‌دست آمد. میوه‌های خیلی بزرگ با وجود ضریب کرویت بالاتر اختلاف معنی‌داری با سایر اندازه‌ها نداشتند. پرتقال‌های کوچک با ضخامت پوست کمتر، دارای درصد آبدهی بیشتر بودند ولی پرتقال‌های خیلی بزرگ، با TSS بالاتر، کارایی تولید (24/327%) بیشتری داشتند. بالاترین راندمان کنسانتره و کیفیت آبمیوه به‌ترتیب در مرحله ششم نمونه‌گیری (42/6%) و هفتم (88/9 درجه بریکس) به‌دست آمد. کمترین مقدار پرتقال جهت تولید یک کیلوگرم کنسانتره، 6/15 کیلوگرم بود (مرحله ششم). در ارزیابی ترکیب‌های آنتی‌اکسیدانی مشخص شد که میزان اسید آسکوربیک و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی آب‌پرتقال آبگیری‌شده با دستگاه، به‌طور معنی‌داری (05/0p<) بیشتر از آب‌پرتقال آبگیری‌شده با دست بود. کمترین مقدار اسید آسکوربیک در آب پرتقال بازسازی‌شده از کنسانتره با بریکس 65 (73/46 میلی‌گرم در صد میلی‌لیتر) به‌دست آمد، اما ترکیبات فنلی کمترین کاهش را طی فرآوری (مراحل آبگیری و تغلیظ) داشتند. به‌علاوه کاهش ظرفیت آنتی‌اکسیدانی در کنسانتره با بریکس 65 نسبت به کنسانتره با بریکس 60 معنی‌دار نبود. میزان اسید آسکوربیک در آب‌پرتقال بازسازی‌شده از کنسانتره نسبت به آب‌پرتقال تازه در دمای یخچال کاهش بیشتری یافت.
